Yavru bir kaktüs bize empati, özgür irade ve kişinin kendi gibi olanları bulmasına ilişkin neler öğretebilir… ?

Sarılmak çok basit bir eylemdir. Ama kişinin bu basit, insani, iyi niyet ve nezaket değiş tokuşundan mahrum kalması ne kadar acı vericidir.

Simona Ciraolo’nun yazdığı Hug Me – Sarıl Bana,  duyguların ifade edilmesini zayıflık göstergesi olarak gören bir ailede, bağ kurmanın yumuşaklığına hasret  kalan, Felipe isimli bir yavru kaktüsün hikayesi.

Felipe’nin ailesi, her şeyi çok muntazam ve derli toplu tutarlardı ve kişinin asla bir başkasının kişisel alanına girmemesi gerektiğine inanırlardı. Onun tek istediğinin bir sarılma olduğunu fark etmemişlerdi.

O da, bir başkasının gelip onu kollarına almasını istedi ama kimse yapmadı.

Felipe ailesinden ayrılıp başka aileler bulmaya çabalasa da yalnız kaldı.

Taa ki, aynı kendi ailesi gibi sert ve müsamahasız bir ailede, bağ kurmanın hasretini duyan küçük kaya parçasını bulana kadar….

Hikaye, yüzeysel olarak bakıldığında, dikenli dış görünüşü cesaretlendiren bir kültürde, kişinin içsel yumuşaklığının kutlaması olarak gözüküyor. Daha alttaki bir başka mesaj ise, kişinin kendi gibi olanları bulmasından kaynaklı manevi eve varış hissini, ruhların yakınlığındaki samimi kucaklaşmayı kutluyor. Ve aynı zamanda, özgür iradenin de bir kutlaması – bizlere nazikçe, koşullarımız ne olursa olsun her zaman bir seçimimiz olduğunu ve bunu göremememizin kendi kendimize koyduğumuz en büyük engel olduğunu hatırlatıyor.

Alıntı: https://www.brainpickings.org/2014/09/15/hug-me-simona-ciraolo-book/

“Günlerimizi nasıl geçirdiğimiz, tabii ki, hayatımızı nasıl geçirdiğimizdir.” Annie Dillard.

Günümüzde, üretkenlik çağında, günlerimizi “can sıkıntısından” uzak durarak, “sıkıntının” manevi ve yaratıcılığı besleyen faydalarını göz ardı ederek, maksimum verimliliğe koşarak geçiriyoruz. “Pek çok işi bir arada yürütme”nin zorba hükmünde, farkında olabilmek ve farkında kalabilmek için gerekli olan”tek işe odaklanma” alışkanlığı sürgüne gönderilmiş durumda.

Şair  JonArno Lawson ve çizer Sydney Smith tarafından yaratılan Sidewalk Flowers – Kaldırım Çiçekleri, teknolojik aletlerle dikkati dağılmış babasıyla beraber evine doğru yürüyen küçük bir kızın kelimeler kullanılmadan anlatılan hikayesi. Yol üzerinde, küçük kız çiçek topluyor ve bu çiçekleri, hayat dediğimiz, kalbi çarpan gizemin içerisindeki yol arkadaşlarına, hediyeler olarak bırakıyor sessizce – parkta bir bankta uyuyan evsiz adama, yeryüzündeki zamanını tamamlamış olan güvercine, komşunun köpeğine ve en son olarak da annesinin ve erkek kardeşinin saçlarına.

Son sahnede ise, küçük kız kulağının arkasına bir çiçek sıkıştırıyor, aynı babasının elindeki cihazı kulağında tuttuğu şekilde, ve yukarı gökyüzüne bakıyor – çok ince, lirik bir hatırlatma, hepimizin kulağımıza ve zihnimizin gözüne ne tutacağımıza dair bir seçimimiz var : bir çiçek ya da bir telefon.

Alıntı: https://www.brainpickings.org/2015/03/17/sidewalk-flowers/

E.B. White der ki, “Çocuklar… yeryüzündeki en dikkatli, ilgili, hevesli, gözlemci, hassas, çabuk kavrayan ve genellikle de anlayışlı okuyuculardır.” Bir röportajında, “Çocuklara göre, onların seviyelerine inerek yazmaya çalışan biri ancak zaman öldürür. Çocukların seviyesine çıkmanız gerekir, inmeniz değil.” der E.B.White. Gaiman da, çocukları zor duygulardan korumaya çalışmanın onlara manevi olarak kötülük etmek olduğunu söyler ve buna karşı savaş verir.

Oliver Jeffers, “The Heart and the Bottle – Kalp ve Şişe” isimli kitabında çocukların ölüm ve kayıp gibi, hayatın zor anlarını anlamlandırmaları konusunu akıllıca ve hayal gücünü kullanarak işler.

Jeffers kitapta, pek çok çocuk gibi, içinden yayılan, taşan bir merak ve ilgiye sahip küçük bir kızı ve onun bu ilgisini, ona denizlere, yıldızlara ve dünyanın bütün harikalarına dair inanılmaz hikayeler okuyarak besleyen babasını konu alır.

Kitapta, ikilinin neşe dolu keşiflerine tanık oluruz. Taa ki, bir gün, babanın gittiğini farkettiğimiz ana kadar. Küçük kız kendini boş sandalyeye bakarken bulur.

Tabii ki, keder yetişkinler için bile kafa karıştırıcı ve kırıcıyken, küçük kalplerin onun ağırlığını kaldırması nasıl beklenebilir ki? Küçük kız bunu kaldıramaz.

Pek emin olmayarak, küçük kız en iyisinin kalbini güvenli bir yere koymak olduğunu düşündü.
Sadece şimdilik.
O yüzden onu bir şişeye koydu ve boynuna astı.
Ve bu herşeyi çözmüş gibi göründü… ilk başta..

Ancak küçük kız, kısa zamanda fark eder ki, acıyı hapsetmek, sevme ve yaşama kapasitesini de hapseder.

Ama aslında, gerçekte, hiçbir şey aynı değildi.
Yıldızları unutmuştu.. ve denizi farketmiyordu artık.
Dünyadaki merak uyandıran şeylerle dolu değildi artık içi, pek bir şey de ilgisini çekmiyordu.
Bir gün, artık büyümüş bir kadın olduğunda sahilde eskiden babasıyla yürüdüğü gibi yürürken, aynı onun bir zamanlar olduğu gibi sınırsız merakla dolu küçük kızı gördüğünde, acısını kilitlediği an kaybettiklerini hatırladı.
Ve kalbini o yıllar önce kilitlediği camdan hapishaneden özgürleştirmek istedi. Ama yıllardır kendi kendini koruyup güçlendirmiş şişe kırılmıyordu. Yere atınca sadece zıplıyordu.
Ama sonra, daha küçük olan ve hala dünyaya karşı merak taşıyan biri yolunu buldu. Elini şişenin içine soktu ve kalbi çıkardı.
Kalp geldiği yere geri döndü. Sandalye de artık o kadar da boş değildi..“

Alıntı: https://www.brainpickings.org/2015/05/14/oliver-jeffers-the-heart-and-the-bottle/