1955 yılında, Boston’daki Massachusetts General Hospital anestezi şefi olan H.K. Beecher, Güçlü Plasebo isimli, çığır açıcı nitelikte bir makale yayınladı. Bu makalede, Beecher, iki düzineden fazla tıbbi vakanın tarihçesinin değerlendirmesini ve kendi bulgularını anlatıyordu ve hastaların üçte birine yakınının aslında hiçbirşey yapılmadan iyileştiklerini belgeliyordu. Bu olguyu tanımlamak için kullanılan terim, plasebo tepkisi ya da daha çok bilinen haliyle plasebo etkisiydi.

Plasebo, hastaları, üzerlerinde faydalı bir prosedür uygulandığına ya da tedavi edici bir unsur aldıklarına inanmaya yöneltilir fakat gerçekte onlara hiçbir iyileştiric gücü olmayan şeyler verilir.

Plasebo, şekerli bir draje ya da klasik bir tuz çözeltisi kadar basit olabileceği gibi içeriğinde hiçbir şey yapılmayan gerçek bir ameliyat kadar komplike de olabilir.

“Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün, kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin.

Ve en önemlisi, kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun. Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler… Bunun dışındaki her şey ikinci planda.”

https://www.youtube.com/watch?v=rGS2AwKNDQc&feature=youtu.be

Ergenlik çağında, başkalarının bariz ilgisi sebebiyle içe kapanık bir hal gelmiştiniz. Şimdi ise, artık, pek çok insanın sizinle ciddi ciddi ilgilenmediğini, herkesin daha ziyade kendisini düşündüğünü bilecek kadar büyüdünüz.
Şu ana kadar, pek çok konuda yargıçlarınız sizden büyüklerdi. Şimdi, akranlarınız tarafından yargılanmaya hazır olmalısınız – eğer akranlarınız olduğunu düşünüyorsanız tabi..
16 yaşında, şüphe edecek kadar büyümüştünüz. Şimdi ise, tekrar inanıp, şüphe ve inancı etkili bir dengeye getirecek kadar büyüdünüz.
İlk gençlik yıllarınızda, ebeveynlerinizin sizi cezalandırmayı bırakacakları kadar byümüştünüz. Şimdi ise, siz ebeveynlerinizi cezalandırmayı bırakacak kadar büyüdünüz.
Zamanında, “Kendini Yenileme” isimli, toplumların, organizasyonların ve bireylerin çöküşünü ve yenilenmesini ele alan bir kitap yazdım. Uygarlıkların neden öldüğü ve bazen nasıl kendilerini yeniledikleri sorusunu, neden bazıları yaşamları boyunca hayat dolu kalırken bazı adam ve kadınların kuvvetten düşüp zayıfladıkları muammasını araştırdım. Ve bugün beni düşündüren ikinci söylediğim şey.

“Bugün size “ruh”tan bahsetmek istiyorum. Dinsel mitolojinin ölümsüz unsuru olan ruhtan bahsetmeyeceğim, çünkü ben inançsızım. Ve popüler kültürün malzemesi olan, kişisel gelişim teranesinin doymak bilmez müşterisi olan “ruh”tan da bahsetmeyeceğim. Benim “ruh”tan kastım, birey olarak, inançlarımızın, değerlerimizin ve hareketlerimizin dalga dalga yayıldığı sismik merkezdir.
Her Nisan ayında sıradışı bir şeyin yaşandığı New York’ta yaşıyorum. İlkbaharın ilk günlerinde, havanın sertlikten yumuşaklığa geçtiği günlerde, şehri bir memnuniyet sarar – insanlar yürürken ellerindeki ekranlardan başlarını kaldırırlar ve yabancılar birbirlerine gülümserler. Bir kaç kısa gün boyunca, beraber nasıl yaşayabileceğimizi ve birbirimize karşı nasıl olabileceğimizi hatırlar gibi oluruz.